Vijftien jaar lang zong Ben met veel plezier bij onze tweede tenoren. Een aimabele man, altijd goed voor een praatje hier en daar. Altijd belangstellend, altijd vriendelijk.
Ben was geen man van de voorgrond, maar juist een stille kracht op de achtergrond. Op zulke mensen drijft een vereniging. Ook de onze.
Hij hielp bij het podium opbouwen, mappen inleggen – niets was hem te veel. Tot het laatst bleef hij dat doen, vol goede moed en trots dat hij bij het Ettens Mannenkoor hoorde.
Wat een rotziekte. Toch bleef Ben dapper. Hij bleef fietsen, zingen, bewegen. Nooit klagen, altijd belangstelling voor een ander.
Ben werd geboren in Etten. Hij zong ook bij het kerkkoor in Silvolde en bij de Metworst. Muziek was belangrijk in zijn leven.
Zijn laatste concert was in Engbergen, in het bijzijn van zijn familie. Dat moment maakte diepe indruk op iedereen die erbij was. Even leek alles weer als vanouds: Ben tussen zijn zangersvrienden, met dat herkenbare plezier in zijn ogen. Kort daarna kwam het bericht dat zingen écht niet meer ging. Dat raakte ons allemaal diep.
In een open en moedig interview in de Gelderse Post deelde Ben eerlijk hoe zijn ziekte zijn leven veranderde, maar ook hoe muziek hem kracht gaf. Hij wilde een inspiratie zijn voor anderen. Dat is hem meer dan gelukt. Zijn woorden en zijn houding raakten velen, ook buiten het koor. Zelfs hulpverleners spraken ons erop aan.
Op de vraag waar hij spijt van had, zei hij: “Dat ik niet eerder ben gaan zingen.”
En op de vraag wat hij het koor toewenste, antwoordde hij: “Mooie concerten en reizen.”
Dat hebben we gedaan, Ben — en jij hebt er met volle teugen van genoten.
Ben wenste ons nog veel muziek en gezelligheid toe. Wat hadden we hem graag langer bij ons gehad.
Ben Steentjes, zangersvriend — wat zullen we je missen.
