“Jouw klank zwijgt, maar jouw herinnering leeft.”
Het begon allemaal in 1992. Eén van onze zangers bleef op verjaardagen en familiedagen maar tegen je “drammen”: “Kom nou eens mee zingen bij het Mannenkoor!”
Dat jij muzikaal was, dat wist hij allang. En op maandag 31 augustus 1992 was het zover. Onze befaamde ophaalploeg kwam eraan, in een overvolle BMW. Jij stapte in, ging mee naar Koster — en het werd een lange, gezellige avond.
Dat was het begin van jullie hechte band, met het Ettens Mannenkoor. En we zeggen bewust “jullie band”, want ook Rina heeft zich jarenlang ingezet bij ons Dames Promotie Team.
In de jaren die volgden groeiden er vriendschappen voor het leven. Jij genoot van de muziek, maar misschien nog wel meer van de mensen. Door jouw enthousiasme werd zelfs je broer Paul lid van het koor.
Je was erbij bij talloze concerten en reizen. De koorreis naar Spanje was voor jou een hoogtepunt — emotioneel en onvergetelijk. In het clubblad schreef je toen: “Het gevoel van saamhorigheid groeit met sprongen.”
Handen uit de mouwen voor het koor, geen probleem. Jij zag dit soort gelegenheden als een kans om anderen beter te leren kennen.
Toen corona kwam, veranderde er veel. Het was zwaar voor jouw gezondheid, en zingen lukte niet meer. Toen we weer gingen repeteren in het Schuttersgebouw, moest je zeggen dat het echt niet meer ging. Dat deed jou ontzettend pijn — want zingen was een deel van wie je was. Je was een prettig mens met een fijne stem die tragisch werd gehinderd door ademtekort zonder dat dit jouw humeur in gezelschap beïnvloedde.
Toch bleef je actief betrokken. Je bleef lid van de Abendherren, we mochten jullie begroeten bij concerten en je hield contact met je zangersvrienden, tot aan de laatste dag.
Cor van Goethem — een echte koorman, een zangersvriend, een man met hart voor muziek en mensen.
We zullen je enorm missen.
